Nowogródczyzna


Herb województwa nowogródzkiego w II RP
Źródło zdjęcia



Nowogródczyzna obejmuje ziemie dawnego województwa nowogródzkiego, choć w okresie międzywojennym nie pokrywało się ono ze swoimi przedrozbiorowymi granicami. Jego wschodnia część znalazła się po wojnie 1920 r. poza Polską. Na południu graniczyła z województwem poleskim, na zachodzie z białostockim, a na północy z wileńskim. 

Nowogródek został założony po 1241 r. Mendog ustanowił tu stolicę państwa litewskiego, przyjął w nim chrzest i w 1253 r. koronował się na króla Litwy. W XIII w. był kilkakrotnie atakowany przez sąsiadów z Rusi i Tatarów. W 1314 r. tutejszy zamek próbowali zdobyć Krzyżacy. Najazdy powtarzały się w XIV i XV w. W 1569 r., po zawarciu Unii Lubelskiej, miasto stało się stolicą województwa. W XVII i XVIII w. Nowogródka nie omijały liczne najazdy, pożary. Po rozbiorach Nowogrodek stracił na znaczeniu. Pozycje miasta wojewódzkiego odzyskał dopiero w okresie międzywojennym. Dzisiaj jest 30-tysięcznym miastem, leżącym na uboczu i nieco sennym.

Nowogródczyzna była i jest częścią kultury narodowej, pielęgnuje się tu polskie tradycje, obyczaje, o których, pędząc w pośpiechu, zapominamy. Mieszkają tu jeszcze ludzie mówiący i czujący po polsku. Nie wolno zapominać o tak bliskich związkach tej ziemi z macierzą poprzez tylu wspaniałych rodaków, jakich ta ziemia wydała i przez miejsca z nimi związane. To wspólne dziedzictwo powinno łączyć narody. Od czasów księcia Witolda mieszkają na tej ziemi Tatarzy, którzy wspólnie z Polakami, Żydami, Litwinami i Białorusinami tworzyli i tworzą niepowtarzalny klimat Nowogródczyzny
.
 
 
 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...